Po crnogorskoj sadašnjoj opoziciji i njihovim simpatizerima iz naučnog i NVO svijeta to da srpski jezik postane službeni u Crnoj Gori značilo bi rušenje crnogorske državnosti. Po gore pomenutima, nezamislivo je da jezik druge države, kako navode, bude službeni u Crnoj Gori iako u našoj državi najviše stanovnika govori upravo tim, po njima, jezikom druge države, poručio je Miloš Spaić, član Nove srpske demokratije.
“Priča na temu da srpski jezik postane službeni u Crnoj Gori upakovana u ovaj, u prenesenom značenju, napad na državnost naše države može djelovati vrlo realistično, no ako bi konsultovali nauku, odnosno lingvistiku, ili komparativnu praksu u svijetu, navodna ugroženost državnosti Crne Gore uvođenjem srpskog jezika kao službenog pretvara se u nešto što je sasvim opravdano i normalno, a o bilo kakvoj ugroženosti naše države nema ni govora”, navodi se u saopštenju Spaića.
Što se lingvistike tiče, dodaje on, da bi dva jezika bila naučno razdvojena potrebno je da imaju preko 2.000 različitih riječi što crnogorski i srpski definitivno nemaju.
“Naučno možemo govoriti o jezicima istog porijekla čija je razlika u dijalektu i narečju. Dakle u ovom slučaju govorimo o istim jezicima koji se zbog standardizacije nazivaju drugačije. U ovom našem slučaju crnogorski jezik je to ime ponio po državi Crnoj Gori, dakle standardizacijom dobio je to ime . Dakle ne možemo po lingvistici govoriti o različitim jezicima iako je razdvajanje jezika na osnovu standardizacije u skladu sa tim da je neka država suverena, kao u ovom slučaju Crna Gora, opravdano”, poručio je Spaić i dodao:
“Tvorac Ustava Crne Gore propisao je da je službeni jezik u Crnoj Gori crnogorski, što je sa obzirom na to da je Crna Gora nezavisna država razumljivo, ali je zanemario činjenicu da najveći broj stanovnika govori srpskim jezikom. S obzirom na tu činjenicu, potpuno je opravdano i logično da se i srpski učini službenim jezikom u Crnoj Gori čime bi se Ustav upodobio sa realnim stanjem u državi što bi on po nekoj logici i morao da bude kao najviši opšti pravni akt države.”
On smatra da je koristeći se komparativnom praksom širom svijeta jednostavno oboriti omiljeni argument crnogorske opozicije da bi uvođenje srpskog jezika ugrozilo državnost zajedničke nam države.
“Naime, dosta suverenih država u svijetu iako su suverene uz jezik koji nosi ime po državi ravnopravno kao službeni jezik koriste jezik druge države. Takve su recimo u Evropi Bjelorusija, gdje se uz Bjeloruski kao službeni koristi i ruski ili pak Finska gdje se ravnopravno sa finskim kao službeni koristi i švedski. Isti primjer može se naći i u Aziji, gdje je u Indiji osim hindi jezika službeni i engleski, a u Pakistanu osim urdu jezika službeni je i engleski. Mnogo veći broj država su države gdje su službeni jezik ili jezici, jezici drugih država pa su one opet apsolutno suverene i to ni na koji način ne ugrožava njihovu samostalnost ni identitet”, smatra Spaić.
Takvi primjeri, dodaje, mogu se naći na svim djelovima zemaljskog šara.
“Tako je u Africi službeni jezik engleski recimo u Ugandi, Nigeriji ili Gani, dok je francuski službeni u Maliju, Gvineji ili Kongu. Skoknemo li do oba američka kontinent,a vidjećemo da većina tamošnjih država kao službeni jezik ima engleski, španski, holandski ili portugalski jezik ali su pri tom apsolutno suverene države čiji narodi imaju svoj identitet. Takve su u Južnoj Americi: Argentina, Brazil, Čile, Venecuela… zatim, Kanada, Kuba, Panama, Nikaragva… u Centralnoj i Sjevernoj Americi. Stari kontinent takođe ima takvih država a među njima su Švajcarska, Belgija ili Austrija”, poručuje Spaić i dodaje:
“S obzirom na ovaj poprilično dugačak spisak država gdje su službeni jezici jezici drugih država, a pri tom su suverene države čiju suverenost i identitet niko ne ugrožava mogu samo da konstatujem da je teorija svih onih koji se protive tome da srpski jezik bude službeni, sa svim pratećim argumentima, pala u vodu. Na žalost sa obzirom na to da nikome ne pada na pamet da ukida crnogorski jezik niti državu već samo da srpski kojim govori najviše stanovnika postane službeni odnosno ravnopravan sa crnogorskim jedino što se može zaključiti da ti ljudi ne poštuju ni narod ni realnost u našoj državi već da samo gledaju nekakve političke ili lične interese.”
